توضیحات
کتاب نیروی حال اثری است از اکهارت تول به ترجمه مسیحا برزگر و چاپ انتشارات ذهن آویز. اثر حاضر خواننده را به زندگی در زمان حال و رهایی از روزمرگی سوق می دهد؛ نویسنده از حقیقتی به نام زمان حال پرده برداری می کند و بر دروغی به نام آینده خط می کشد، آینده ای که فکر کردن به آن اضطراب، نگرانی و غم را مهمان ما می کند و وجودمان را از لذت درک اکنون محروم می سازد. کافی است لحظاتی ذهنمان را خاموش کنیم و به عبور لذت بخش هوا از ریه های مان تمرکز داشته باشیم، محیط اطرافمان را بهتر ببینیم و از آن چه که پیرامونمان جریان دارد بهترین استفاده را ببریم.

گزیده ای از کتاب
نیروی لحظه ی حال چیست؟

نیروی لحظه ی حال چیزی نیست، مگر نیروی حضور تو. نیروی لحظه ی حال، آگاهی توست که از صورت های گوناگون فکر رهایی پیدا کرده است.

بنابراین، فقط در لحظه ی حال است که می توانی از پس گذشته برآیی. هرچه بیش تر به گذشته بپردازی، گذشته را بیش تر تقویت می کنی و از دل آن «خود»ی دروغین را بیرون می آوری. اشتباه نکن: توجه لازم است، اما نه به گذشته به عنوان گذشته. توجه ی خود را به حال معطوف کن؛ به رفتار، واکنش ها، حالات، افکار، احساسات، ترس ها، و آرزوهای خود در لحظه ی حال. گذشته در تو هست. اگر به اندازه ی کافی در لحظه حال حضور داشته باشی و همه ی آن چیزها را ناظر باشی -نه با انتقاد، تجزیه و تحلیل و قضاوت، بلکه بدون قضاوت- آنگاه می توانی، با توسل به نیروی لحظه ی حال، گذشته را محو کنی. با کند و کاو در گذشته نمی توانی «خود» را بیابی. تو خود را با حضور در لحظه ی حال می یابی.

آیا مفید نیست که گذشته را بشناسیم و بدانیم که علت بعضی از کارهایی که می کنیم چیست، چرا بدین شیوه واکنش نشان می دهیم، یا چرا ناخودآگاه غم و اندوه می آفرینیم، الگوهایی برای روابط مان می سازیم، و غیره؟

هرچه بیش تر واقعیت حال خویش را می شناسی، این نکته بر تو معلوم می شود که علت رفتارهای شرطی شده ی تو چیست -برای مثال، چرا روابط تو تابع بعضی از الگوهاست- و بدین سان، ممکن است چیزهایی را که در گذشته اتفاق افتاده است به یاد بیاوری و آن ها را شفاف تر ببینی. این، خوب و مفید است، اما بنیادی نیست. حضور توست که بنیادی ست. همین حضور است که گذشته را محو می کند. حضور، عنصر اساسی تحول بنیادی ست. بنابراین، در بند فهم گذشته نباش، همان گونه که هستی، حضور داشته باش. گذشته تاب حضور تو را ندارد. گذشته فقط در غیاب توست که باقی می ماند.